Tag archieven: centrum voor jeugd en gezin

Bellen met het CJG: via 14+ of toch een eigen nummer?

Veel gemeenten zijn bezig om het 14+netnummer in te richten. Dat nummer is onderdeel van het Antwoord©-concept en een van de dienstverleningskanalen waarlangs burgers in contact kunnen komen met gemeenten.

Maar dat is niet het enige waar gemeenten mee bezig zijn. Zo zijn gemeenten ook verantwoordelijk voor het opzetten van een Centrum voor Jeugd en Gezin (CJG). Een CJG is “een herkenbaar inlooppunt in de buurt, waar ouders en jongeren terecht kunnen met hun vragen over gezondheid, opgroeien en opvoeden” (Bron: www.cjg.nl).

Dit inlooppunt heeft ook een telefoonnummer, maar welk nummer is dat dan? Wat mij betreft lopen alle contacten met de overheid waar de gemeente de regie op voert via het 14+netnummer. Dat geldt dan dus ook voor het CJG. Dat klinkt misschien wat streng en rechtlijnig, maar als een gemeente het Antwoord© concept omarmt heeft zij de ambitie om de eerste overheid te zijn. Al het contact met de overheid start dan immers bij de gemeente. Van hondenbelasting tot het starten van een bedrijf en het aanvragen van een bouwvergunning voor een kernreactor: je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt je vraag aan de gemeente stellen.

Maar vanuit het oogpunt van laagdrempeligheid is het prettig om voor het CJG een ander nummer te hebben. Het CJG is een plaats waar je met je vragen over opvoeden terecht kunt. Het is vreemd om die vragen voor te leggen aan hetzelfde loket waar je ook vragen stelt over het aanvragen van je bouwvergunning. Het laagdrempelige imago dat CJG’s nastreven komt direct in gevaar door het eerste contact via het nummer van de gemeente te laten lopen. Met opvoedproblemen naar de overheid gaan is tenslotte toch een flinke stap. Het voelt zelfs een beetje als verraad.

Kortom: ik ben er nog niet uit welk telefoonnummer een CJG moet nemen. Wat vind jij?

Systeeminnovatie: kan het wel?

Onlangs was ik bij een bijeenkomst waar de eerste stappen werden gezet naar een samenwerking tussen zeven gemeenten en ruim tien zorgaanbieders.

Een van de deelnemers maakte de opmerking dat: “Gezien het huidige systeem, met de huidige organisaties, het onmogelijk is hulpverlening volgens het principe “één kind, één gezin, één plan” te realiseren.” Nog geen vijf minuten later hoor ik iemand anders zeggen: “…dat het niet de bedoeling is dat er organisaties gaan verdwijnen.”

Je zou verwachten dat één van deze uitspraken al goed is voor een flinke discussie. Die discussie verwacht je helemaal wanneer deelnemers deze tegenstrijdige uitspraken binnen nog geen vijf minuten doen, want wat mij betreft is het wel degelijk de bedoeling dat er organisaties uit het systeem verdwijnen.

Maar de discussie blijft uit.

En als er zelfs geen kleine discussie komt, is verandering nog ver weg. Laat staan een verandering in het systeem waarop het zorgaanbod is georganiseerd. Eén kind, één gezin, één plan blijft in dit geval voorlopig een onbereikbaar ideaal.