…maar we weten niet welke.

“We” is in dit geval de zorgverzekeraar. Via een aanvraagformulier op hun website is kraamzorg aangevraagd. Het formulier ziet er keurig uit en, nadat het is ingevuld, vertrouwen we er op dat de kraamzorg geregeld is. Digitale dienstverlening zoals het bedoeld is!

Niets is minder waar. Een paar dagen later ligt er een brief van de zorgverzekeraar op de mat. De brief is als volgt samen te vatten:

“We hebben meer informatie nodig. Bel ons.”

Mijn vrouw belt ze terug en, na vijf minuten in de wacht te staan, mag ze eerst uitleggen wat voor brief er op de mat lag. Het antwoord aan de andere kant van de lijn is kort en bondig: “Ik kan je niet vertellen wat we willen weten, belt u later maar terug.” Dat is dan weer lastig, omdat er ’s middags gewoon gewerkt moet worden. Dat heb je wel eens. 😉

De andere kant van de lijn doet vervolgens een poging om door te verbinden met de afdeling die er meer vanaf “zou moeten weten“. Helaas zitten zij met elkaar in bespreking en wordt de telefoon niet aangenomen. Ze besluiten, zonder resultaat, het telefoongesprek te beëindigen.

Maar een uur later wordt er teruggebeld. Daar hadden we niet om gevraagd, dus dat is mooie service! Binnen een halve minuut zijn we er uit: de zorgverzekeraar wil weten waar de bevalling plaatsvindt (thuis / ziekenhuis) en wat voor voeding de kleine straks krijgt (fles / borst). Die vragen staan ook op het formulier, maar kennelijk was dit nog even nodig om de aanvraag in behandeling te nemen!

Conclusie: gedoe om niks.

Over deze post: in een serie blogposts, laten we de serie “Babybureaucratie” noemen, neem ik je mee op onze reis. Deze reis brengt ons langs de verschillende organisaties waar wij mee te maken krijgen omdat we een kindje verwachten. In deze serie ga ik in op mogelijke bureaucratie die we tegen gaan komen en de manier waarop wij de dienstverlening van de betreffende organisaties ervaren. Klink hier voor alle posts met de tag babybureaucratie.